POCZĄTKI KOŚCIOŁA i PARAFII

Już w roku 1910  wśród mieszkańców Krośnicy zrodziła się myśl o budowie własnego kościoła. Na ten cel zebrano wśród mieszkańców Krośnicy i Boryczy  20 000 marek.  Plac budowy znajdował  się między Krośnicą i Boryczą, który był własnością ob. młynarza Józefa Piechoty z Krośnicy. Jednak wskutek wybuchu pierwszej wojny światowej myśl ta nie została zrealizowana. Ofiary złożone już na budowę kościoła zostały zwrócone ofiarodawcom. Po inflacji (1921-1923), kiedy nastąpiła stabilizacja waluty, myśl o budowie kościoła na życzenie mieszkańców Krośnicy została na nowo powzięta przez ówczesnego Przew. Ks. Dziekana Kurta Cieślika z Raszowy. Gromady Krośnica i Borycz należały do parafii Raszowa (Raschau).  Kościół w Raszowie był bardzo mały, zaś odległość z Krośnicy jak i z Boryczy wynosiła 5-8 km. Udano się wówczas do Hochbauamt w Strzelcach Opolskich, który miał opracować projekt budowy kościoła, mając na myśli otrzymanie jakiegoś zasiłku ze strony państwa, gdyż parafia raszowska była pod patronatem państwa, a kościół w Krośnicy miał być kościołem filialnym. W ten sposób chciano zapobiec przebudowie kościoła w Raszowie, aby zaoszczędzić dla państwa wydatki z przebudową związane. Wniosek ten ale został ze strony państwa odrzucony. Tak tylko pozostała jedna możliwość, a mianowicie budować ten kościół tylko środkami prywatnymi. Przew. Ks. Dziekan  Kurt Cieślik zobowiązał się sam na ten cel ofiarować 20 000 marek. Prócz tego zobowiązały się siostry Albina i Jadwiga Adamiec z Krośnicy na fundację w postaci pola (47 morgów) pod warunkiem, że w tym nowo budowanym kościele musi się przynajmniej w niedziele odbywać nabożeństwo. Mieszkańcy z Krośnicy i z Boryczy zobowiązali się pokryć resztę wydatków związanych z budową kościoła. Projekt budowy zastał sporządzony przez ówczesnego Dioecesianbaurat Mokrosa z Wrocławia.  Przew. Ks. Dziekan K. Cieślik starał się u ks. Kardynała Adolfa Bertrama w Wrocławiu o pozwolenie na rozpoczęcie budowy kościoła. Kardynał jednak nie zgodził się na rozpoczęcie budowy z powodu nie wystarczających środków finansowych. Powtórnie ubiegał się, za zgodą ks. Dziekana K. Cieślika, o pozwolenie w Kurii Biskupiej ówczesny sołtys gromady Krośnicy ob. Alfons Woszek. W listopadzie 1931 r. udał się ob. Alfons Woszek do Jego Eminencji Ks. Kard. A. Bertrama. Po kilkugodzinnych pertraktacjach Jego Eminencja Ks. Kard. Bertram ustąpił od swoich zastrzeżeń i udzielił pozwolenia na budowę nowego kościoła z strony władzy kościelnej. Kierownictwo nad budową objął ówczesny sołtys i właściciel cegielni Alfons Woszek.

Zimą 1931/32 nastąpiła już zwózka materiałów budowlanych na plac budowy przez siostry Adamiec na ten cel ofiarowany. Rolnicy tutejszych gromad wykonali to bezpłatnie. W kwietniu 1932 r. do robót związanych z fundamentami kościoła zaangażowano bezrobotnych tutejszej parafii, którzy tę pracę wykonywali, jednak niechętnie.  5 maja 1932 rozpoczęto już budowę nadziemną. Wszyscy robotnicy byli mieszkańcami gromad Krośnicy i Boryczy. 16 czerwca 1932 został kamień węgielny uroczyście poświęcony przez ks. Dziekana K. Cieślika. Obecny był wówczas Przew. Ks. Prałat Kubis z Opola i pan starosta z Strzelec Opolskich i inni goście.

Podczas trwania budowy nastąpiły wielkie nieporozumienia między największym ofiarodawcą Przew. Ks. Dziekanem K. Cieślikiem a projektantem budowy p. Mokrosem. Nieporozumienia dotyczyły wewnętrznego stylu kościoła. Przew. Ks. Dziekan Cieślik, który był jako pielgrzym w Rzymie żądał, aby w tym kościele, którego budowę on przez swoje wielkie ofiary umożliwił, było nad głównym ołtarzem „confessio” tak , jak nad grobem św. Piotra w Rzymie. Projektant tego kościoła sprzeciwił się temu, uzasadniając to dysharmonią stylu. Doszło w końcu do kompromisu: „confessio” miało być zbudowane, ale pod warunkiem, że słupy „confessionis” będą z prawdziwego marmuru i sufit kościoła będzie miał formę okrągłą wykonaną z drzewa.

7 sierpnia 1932 r. był kościół tak dalece zbudowany, że można było dokonać poświęcenia dzwonów. Dzwony poświęcił ks. Dziekan K. Cieślik. Ofiarodawcą dzwonu „Antonius” był Antoni Niewiem z Boryczy, dzwonu „Josef” był Józef Mientus z Boryczy i dzwonu „Maria” pani Fischer z Ozimka. Ofiarodawcą zegara na wieży kościelnej była Mathilda Kleemann z Boryczy. Kopuła konfesji nad głównym ołtarzem została wykonana przez parafianina Ignacego Korzeńca z Boryczy jako „majsterszyk”. 30 września 1932 r. kościół był gotowy do poświęcenia. Organy z firmy Berschdorf z Nysy już były wbudowane. Wszystkie wydatki związane z budową tutejszego kościoła wynosiły 49 000 marek. Konsekracji kościoła dokonał Jego Ekscelencja Ks. Biskup Wojciech z Wrocławia w dniu 16 października 1932.